Łopatka do wewnątrz-dresaż

Bardziej zaawansowanym ćwiczeniem od ustępowania od łydki jest łopatka do wewnątrz. Łopatka do wewnątrz należy do chodów bocznych, tak jak trawers, renwers i ciąg. W chodach bocznych koń musi być prawidłowo zgięty wokół wewnętrznej łydki. I tak również jest w łopatce do wewnątrz. Jest to ćwiczenie, które poprawia przepuszczalność i wygimnastykowanie konia. Służy również prostowaniu konia. Koń w łopatce do wewnątrz porusza zgięty w kierunku przeciwnym do wygięcia, jego kopyta kreślą 3 linie, przy czym przednia zewnętrzna noga i tylna wewnętrzna poruszają się w jednej linii. Zad konia porusza się po śladzie, a przód jest od śladu odstawiony pod kątem ok. 30^o.

Wykonanie

Łopatkę do wewnątrz można wykonywać w stępie lub w kłusie. Jadąc w kłusie należy jechać dosiadem ćwiczebnym. Pomoce stosowane w czasie łopatki do wewnątrz:

• należy obciążyć wewnętrzną kość kulszową,
• wewnętrzna łydka zostaje na popręgu i odpowiada za zgięcie konia w żebrach i ruch do przodu i w bok,
• zewnętrzna łydka jest nieco cofnięta (podobnie jak w ustępowaniu od łydki) i pilnuje, żeby koń nie wypadał zadem,
• wewnętrzna wodza razem z wewnętrzną łydką odpowiada za zgięcie konia, ręka powinna być blisko kłębu - nie odstawiona lub przełożona przez kłąb na drugą stronę szyi,
• zewnętrzna ręka ogranicza zgięcie szyi, delikatnie wskazuje kierunek ruchu, lecz nie jest aktywna, powinna być minimalnie odsunięta od kłębu.

Rozpoczynając uczenie konia łopatki do wewnątrz nie należy wymagać zbyt wiele. Należy zacząć od ćwiczeń w stępie, a dopiero po opanowaniu tego ćwiczenia przejść do ćwiczeń w kłusie. Żeby ułatwić wykonanie zadania najlepiej wykorzystać zgięcie konia w narożniku lub na wolcie. Wychodząc z narożnika lub wolty na długą ścianę czworoboku łatwo utrzymać zgięcie i wskazać koniowi pomocami kierunek poruszania się do przodu i w bok. W momencie, gdy koń zrobi kilka kroków w bok należy znowu wjechać na woltę i następnie wyprostować. W późniejszym okresie można konia prostować bezpośrednio po wykonaniu łopatki do wewnątrz przez wprowadzenie przodu z powrotem na ślad.

Należy pamiętać, żeby ćwiczenia wykonywać na obie strony, a koń musi poruszać się cały czas do przodu i bez utraty rytmu. W przypadku utraty rytmu, ćwiczenie należy przerwać i po chwili rozpocząć ponownie. Pamiętajmy również o przygotowaniu konia do wykonania ćwiczenia poprzezpółparadę.

Częste błędy

• utrata impulsu i rytmu
• wypadanie zewnętrzną łopatką spowodowane zbyt dużym zgięciem szyi
• jeździec zbyt mocno działa wewnętrzną wodzą
• koń wypada zadem i jest zbyt mało zgięty wokół wewnętrznej łydki

Złe ustępowanie:

ustępowanie- dresaż

Ustępowanie od łydki jest najłatwiejszym dla konia ruchem bocznym. W ruchu tym koń jest ustawiony w kierunku przeciwnym do ruchu i przesuwa się w bok od nacisku łydki jednocześnie poruszając się do przodu. Jest to ćwiczenie rozluźniające i prostujące konia, uczy go rozumienia i odpowiadania na przesuwające działanie pomocy. Jest to ćwiczenie wstępne do chodów bocznych takich jak łopatką do wewnątrz, zad do wewnątrz czy ciąg. Rozwija u jeźdźca umiejętność jednoczesnego działania łydkami, wodzami i dosiadem. Można je wykonywać we początkowym okresie szkolenia konia ucząc go odpowiadania na przesuwające działanie pomocy, choć wielu szkoleniowców ujeżdżeniowych kwestionuje zasadność tego ćwiczenia, gdyż nie rozwija chodów ani kadencji. Jest jednak doskonałym wstępem do łopatki do wewnątrz, która kadencję rozwija.

Wykonanie

Jadąc w stępie w prawo będziemy ćwiczyli ustępowanie od lewej łydki, która w momencie ustępowania staje się łydką wewnętrzną.Rozpoczynając ustępowanie od łydki musimy wykonać naraz 3 czynności:

• obciążyć mocniej wewnętrzną (lewą) kość kulszową przez lekkie przesunięcie lewego biodra do przodu i przesunięcie zewnętrznej (prawej) łydki za popręg, aby zapobiec nadmiernemu odsuwaniu się zadu
• przesunąć wewnętrzną (lewą) łydkę minimalnie za popręg (mniej niż zewnętrzną), aby za jej pomocą przesuwać konia w bok i do przodu
• ustawić głowę konia do wewnątrz (w lewo) za pomocą lekkiego działania wewnętrznej wodzy (wystarczy ustawić głowę tak jakbyśmy chcieli wykonać 20 metrowe koło)

W momencie, gdy koń zacznie ustępować od działania wewnętrznej (lewej) łydki, naciskamy nią i odpuszczamy, naciskamy i odpuszczamy. Działamy wewnętrzną łydką w momencie, gdy wewnętrzna tylna noga (lewa) jest podnoszona pod kłodę i inicjuje następny krok. Łatwo to wyczuć, gdyż w tym momencie brzuch konia odsuwa się od wewnętrznej łydki. Nie należy ciągle przyciskać łydki, lecz działać nią impulsowo w takt ruchu konia.

Zewnętrzną wodzą kontrolujemy ustawienie głowy konia, tak żeby nie była zbyt mocno zgięta i żeby koń nie wypadał łopatką.

W ćwiczeniu ustępowania od łydki istotne jest to, że koń nie jest zgięty, lecz jedynie ustawiony, czyli nie zgina się w żebrach. Wobec tego zgodnie z nomenklaturą ustępowanie od łydki nie jest chodem bocznym, lecz pracą na dwóch śladach.

Ustępowanie od łydki można ćwiczyć przy ścianie lub po przekątnych, na przykład odjeżdżając od ściany na 5 metrów i wracając do niej. Kąt odstąpienia zadu nie powinien być większy niż 45^o, a koń musi poruszać się w bok i do przodu bez utraty rytmu. Ćwiczenie to należy wykonywać w krótkich nawrotach (po kilka - kilkanaście kroków), po których nastąpi wyprostowanie konia i jazda do przodu.

Ustępowanie od łydki można ćwiczyć na bardziej zaawansowanym koniu również w kłusie, a nawet w galopie.

Częste błędy

• jeździec przechyla miednicę i siedzi krzywo
• jeździec pozostaje poza ruchem
• jeździec pochyla się do przodu i patrzy w dół
• zewnętrzna łydka odstawiona od boku
• wewnętrzna łydka przesunięta za daleko do tyłu
• ciągnięcie za wodze i w konsekwencji utrata rytmu i ruchu na przód
• zbyt mocne działanie wewnętrznej wodzy powodujące usztywnienie szczęki końskiej i zbytnie zgięcie szyi, co z kolei powoduje wypadanie łopatką

:)

dręgi faulee i inne

a oto kilka roślin trujących i śmiertelnie trujacych dla konia
1.bukszpan zwyczajny
2.skrzyp blotny
3.cis pospolity
4.lulek  czarny


   

WKKW

WKKW (Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego) – jeden z najbardziej widowiskowych sportów konnych należący do dyscyplin olimpijskich. Jest wszechstronnym sprawdzianem konia i jeźdźca. Odbywa się w czasie trzech dni, podczas których przebiegają trzy próby.

Dzień 1

Próba ujeżdżenia, która rozgrywana jest zgodnie z zasadami konkursu obowiązującego w danej klasie. Polega na wykonaniu odpowiednich figur na ograniczonym terenie o wymiarach 20 x 60 m. Jeden do trzech sędziów ocenia precyzję i elegancję wykonania figury (w skali od 0-10), posłuszeństwo konia, jego sposób poruszania się w stępie, kłusie i galopie, a także dosiad jeźdźca.

dzień2 próba składa się z 4 cześci:

• drogi i ścieżki – rozgrywane w terenie naturalnym, dystans 4-9 km, w tempie ok. 220 m/min, dystans można pokonać dowolnym chodem, dopuszczalne jest nawet prowadzenie konia w ręku pod warunkiem, że zmieści się w normie czasowej i linie startu i mety zostaje przekroczona wierzchem
• stipl – rozgrywane na torze stiplowym, dystans 2-3 km, w tempie ok. 640-690 m/min, na torze znajduje się 6-8 przeszkód o wysokości do 120 cm z miękkimi elementami pozwalającymi koniowi na tzw. czesanie
• drogi i ścieżki – rozgrywane w terenie naturalnym, dystans 4-9 km, w tempie ok. 220 m/min, dystans można pokonać dowolnym chodem, dopuszczalne jest nawet prowadzenie konia w ręku pod warunkiem, że zmieści się w normie czasowej i linie startu i mety zostaje przekroczona wierzchem
• kross (próba terenowa, ang. cross country) – rozgrywany w urozmaiconym terenie z przeszkodami stałymi, dystans długości od 2300 do 6400 m, prędkość od 500 do 570 m/min, w zależności od klasy konkursu, na trasie znajduje się 15-40 przeszkód o wysokości do 125 cm (zależy od klasy konkursu), zeskok maksymalnie 200 cm. Przeszkody o dużym stopniu trudności muszą mieć alternatywną możliwość ich pokonania, łatwiejszą, ale bardziej czasochłonną.
• Od paru lat nie rozgrywa się trzech pierwszych części, a cała konkurencja rozgrywana jest w czasie dwóch, a nawet jednego dnia^[2].

Dzień 3[edytuj]

Konkurs skoków – rozgrywany na zasadzie konkursu dokładności (w przypadku równej liczby punktów obowiązuje dogrywka o pierwsze miejsce), przeszkody zbudowane są z drewnianych elementów, mają wysokość od 100 do 120 cm i nawet lekkie potrącenie drąga przez konia powoduje zrzutkę, a w konsekwencji punkty karne. Konkurs na parkurze jest sprawdzianem kondycji konia po próbie wytrzymałości.

Przed każdą z prób przeprowadzana jest kontrola weterynaryjna, jakiekolwiek objawy niedyspozycji konia powodują natychmiastową eliminację z zawodów.

Mistrzowie dresażu

Mistrzynią w ujeżdżeniu jest Holenderka Anky van Grunsven, która zdobyła złoto na igrzyskach olimpijskich w 2000, 2004 i 2008 roku.

W Polsce najbardziej liczącymi się zawodnikami są obecnie:

• Katarzyna Milczarek (wielokrotna mistrzyni Polski, w roku 2009 wygrała konkurs Grand Prix FREE STYLE w Pucharze Świata [EQUISPORT WORLD CUP 2009])
• Michał Rapcewicz (aktualny mistrz Polski, olimpijczyk 2008),
• Justyna Dysarz (złota medalistka Halowego Pucharu Polski - również 2008),
• Żaneta Skowrońska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski)
• Maja Wieczorek (czołowa zawodniczka młodej kadry)
• Teresa Tomaszewska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski)
• Małgorzata Morsztyn (1995-1998 zdobyła medale Mistrzostw Polski; w roku 1999 zajęła I miejsce Halowych Mistrzostw Polski /Odysej/, II miejsce Mistrzostw Polski /Donostio/; w roku 2000 zdobyła I miejsce Mistrzostw Polski /Donostio/; w roku 2001 wzięła udział w finale Pucharu Świata w ujeżdżeniu gdzie zajęła 11-ste miejsce /Donostio/)