piątek, 1 lipca 2011

Łopatka do wewnątrz-dresaż

Bardziej zaawansowanym ćwiczeniem od ustępowania od łydki jest łopatka do wewnątrz. Łopatka do wewnątrz należy do chodów bocznych, tak jak trawers, renwers i ciąg. W chodach bocznych koń musi być prawidłowo zgięty wokół wewnętrznej łydki. I tak również jest w łopatce do wewnątrz. Jest to ćwiczenie, które poprawia przepuszczalność i wygimnastykowanie konia. Służy również prostowaniu konia. Koń w łopatce do wewnątrz porusza zgięty w kierunku przeciwnym do wygięcia, jego kopyta kreślą 3 linie, przy czym przednia zewnętrzna noga i tylna wewnętrzna poruszają się w jednej linii. Zad konia porusza się po śladzie, a przód jest od śladu odstawiony pod kątem ok. 30o.

Wykonanie

Łopatkę do wewnątrz można wykonywać w stępie lub w kłusie. Jadąc w kłusie należy jechać dosiadem ćwiczebnym. Pomoce stosowane w czasie łopatki do wewnątrz:
  • należy obciążyć wewnętrzną kość kulszową,
  • wewnętrzna łydka zostaje na popręgu i odpowiada za zgięcie konia w żebrach i ruch do przodu i w bok,
  • zewnętrzna łydka jest nieco cofnięta (podobnie jak w ustępowaniu od łydki) i pilnuje, żeby koń nie wypadał zadem,
  • wewnętrzna wodza razem z wewnętrzną łydką odpowiada za zgięcie konia, ręka powinna być blisko kłębu - nie odstawiona lub przełożona przez kłąb na drugą stronę szyi,
  • zewnętrzna ręka ogranicza zgięcie szyi, delikatnie wskazuje kierunek ruchu, lecz nie jest aktywna, powinna być minimalnie odsunięta od kłębu.
Rozpoczynając uczenie konia łopatki do wewnątrz nie należy wymagać zbyt wiele. Należy zacząć od ćwiczeń w stępie, a dopiero po opanowaniu tego ćwiczenia przejść do ćwiczeń w kłusie. Żeby ułatwić wykonanie zadania najlepiej wykorzystać zgięcie konia w narożniku lub na wolcie. Wychodząc z narożnika lub wolty na długą ścianę czworoboku łatwo utrzymać zgięcie i wskazać koniowi pomocami kierunek poruszania się do przodu i w bok. W momencie, gdy koń zrobi kilka kroków w bok należy znowu wjechać na woltę i następnie wyprostować. W późniejszym okresie można konia prostować bezpośrednio po wykonaniu łopatki do wewnątrz przez wprowadzenie przodu z powrotem na ślad.
Należy pamiętać, żeby ćwiczenia wykonywać na obie strony, a koń musi poruszać się cały czas do przodu i bez utraty rytmu. W przypadku utraty rytmu, ćwiczenie należy przerwać i po chwili rozpocząć ponownie. Pamiętajmy również o przygotowaniu konia do wykonania ćwiczenia poprzezpółparadę.

Częste błędy

  • utrata impulsu i rytmu
  • wypadanie zewnętrzną łopatką spowodowane zbyt dużym zgięciem szyi
  • jeździec zbyt mocno działa wewnętrzną wodzą
  • koń wypada zadem i jest zbyt mało zgięty wokół wewnętrznej łydki




Złe ustępowanie:

ustępowanie- dresaż

Ustępowanie od łydki jest najłatwiejszym dla konia ruchem bocznym. W ruchu tym koń jest ustawiony w kierunku przeciwnym do ruchu i przesuwa się w bok od nacisku łydki jednocześnie poruszając się do przodu. Jest to ćwiczenie rozluźniające i prostujące konia, uczy go rozumienia i odpowiadania na przesuwające działanie pomocy. Jest to ćwiczenie wstępne do chodów bocznych takich jak łopatką do wewnątrz, zad do wewnątrz czy ciąg. Rozwija u jeźdźca umiejętność jednoczesnego działania łydkami, wodzami i dosiadem. Można je wykonywać we początkowym okresie szkolenia konia ucząc go odpowiadania na przesuwające działanie pomocy, choć wielu szkoleniowców ujeżdżeniowych kwestionuje zasadność tego ćwiczenia, gdyż nie rozwija chodów ani kadencji. Jest jednak doskonałym wstępem do łopatki do wewnątrz, która kadencję rozwija.

Wykonanie

Jadąc w stępie w prawo będziemy ćwiczyli ustępowanie od lewej łydki, która w momencie ustępowania staje się łydką wewnętrzną.Rozpoczynając ustępowanie od łydki musimy wykonać naraz 3 czynności:
  • obciążyć mocniej wewnętrzną (lewą) kość kulszową przez lekkie przesunięcie lewego biodra do przodu i przesunięcie zewnętrznej (prawej) łydki za popręg, aby zapobiec nadmiernemu odsuwaniu się zadu
  • przesunąć wewnętrzną (lewą) łydkę minimalnie za popręg (mniej niż zewnętrzną), aby za jej pomocą przesuwać konia w bok i do przodu
  • ustawić głowę konia do wewnątrz (w lewo) za pomocą lekkiego działania wewnętrznej wodzy (wystarczy ustawić głowę tak jakbyśmy chcieli wykonać 20 metrowe koło)
W momencie, gdy koń zacznie ustępować od działania wewnętrznej (lewej) łydki, naciskamy nią i odpuszczamy, naciskamy i odpuszczamy. Działamy wewnętrzną łydką w momencie, gdy wewnętrzna tylna noga (lewa) jest podnoszona pod kłodę i inicjuje następny krok. Łatwo to wyczuć, gdyż w tym momencie brzuch konia odsuwa się od wewnętrznej łydki. Nie należy ciągle przyciskać łydki, lecz działać nią impulsowo w takt ruchu konia.
Zewnętrzną wodzą kontrolujemy ustawienie głowy konia, tak żeby nie była zbyt mocno zgięta i żeby koń nie wypadał łopatką.
W ćwiczeniu ustępowania od łydki istotne jest to, że koń nie jest zgięty, lecz jedynie ustawiony, czyli nie zgina się w żebrach. Wobec tego zgodnie z nomenklaturą ustępowanie od łydki nie jest chodem bocznym, lecz pracą na dwóch śladach.
Ustępowanie od łydki można ćwiczyć przy ścianie lub po przekątnych, na przykład odjeżdżając od ściany na 5 metrów i wracając do niej. Kąt odstąpienia zadu nie powinien być większy niż 45o, a koń musi poruszać się w bok i do przodu bez utraty rytmu. Ćwiczenie to należy wykonywać w krótkich nawrotach (po kilka - kilkanaście kroków), po których nastąpi wyprostowanie konia i jazda do przodu.
Ustępowanie od łydki można ćwiczyć na bardziej zaawansowanym koniu również w kłusie, a nawet w galopie.

Częste błędy

  • jeździec przechyla miednicę i siedzi krzywo
  • jeździec pozostaje poza ruchem
  • jeździec pochyla się do przodu i patrzy w dół
  • zewnętrzna łydka odstawiona od boku
  • wewnętrzna łydka przesunięta za daleko do tyłu
  • ciągnięcie za wodze i w konsekwencji utrata rytmu i ruchu na przód
  • zbyt mocne działanie wewnętrznej wodzy powodujące usztywnienie szczęki końskiej i zbytnie zgięcie szyi, co z kolei powoduje wypadanie łopatką
Ustępowanie od łydki





czwartek, 30 czerwca 2011

:)

dręgi faulee i inne

a oto kilka roślin trujących i śmiertelnie trujacych dla konia
1.bukszpan zwyczajny
2.skrzyp blotny
3.cis pospolity
4.lulek  czarny


   

WKKW

WKKW (Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego) – jeden z najbardziej widowiskowych sportów konnych należący do dyscyplin olimpijskich. Jest wszechstronnym sprawdzianem konia i jeźdźca. Odbywa się w czasie trzech dni, podczas których przebiegają trzy próby.
Badminton horse trials open ditch jump.jpg

Dzień 1

Próba ujeżdżenia, która rozgrywana jest zgodnie z zasadami konkursu obowiązującego w danej klasie. Polega na wykonaniu odpowiednich figur na ograniczonym terenie o wymiarach 20 x 60 m. Jeden do trzech sędziów ocenia precyzję i elegancję wykonania figury (w skali od 0-10), posłuszeństwo konia, jego sposób poruszania się w stępiekłusie i galopie, a także dosiad jeźdźca.

dzień2 próba składa się z 4 cześci:

  • drogi i ścieżki – rozgrywane w terenie naturalnym, dystans 4-9 km, w tempie ok. 220 m/min, dystans można pokonać dowolnym chodem, dopuszczalne jest nawet prowadzenie konia w ręku pod warunkiem, że zmieści się w normie czasowej i linie startu i mety zostaje przekroczona wierzchem
  • stipl – rozgrywane na torze stiplowym, dystans 2-3 km, w tempie ok. 640-690 m/min, na torze znajduje się 6-8 przeszkód o wysokości do 120 cm z miękkimi elementami pozwalającymi koniowi na tzw. czesanie
  • drogi i ścieżki – rozgrywane w terenie naturalnym, dystans 4-9 km, w tempie ok. 220 m/min, dystans można pokonać dowolnym chodem, dopuszczalne jest nawet prowadzenie konia w ręku pod warunkiem, że zmieści się w normie czasowej i linie startu i mety zostaje przekroczona wierzchem
  • kross (próba terenowaang. cross country) – rozgrywany w urozmaiconym terenie z przeszkodami stałymi, dystans długości od 2300 do 6400 m, prędkość od 500 do 570 m/min, w zależności od klasy konkursu, na trasie znajduje się 15-40 przeszkód o wysokości do 125 cm (zależy od klasy konkursu), zeskok maksymalnie 200 cm. Przeszkody o dużym stopniu trudności muszą mieć alternatywną możliwość ich pokonania, łatwiejszą, ale bardziej czasochłonną.
  • Od paru lat nie rozgrywa się trzech pierwszych części, a cała konkurencja rozgrywana jest w czasie dwóch, a nawet jednego dnia[2].

Dzień 3[edytuj]

Konkurs skoków – rozgrywany na zasadzie konkursu dokładności (w przypadku równej liczby punktów obowiązuje dogrywka o pierwsze miejsce), przeszkody zbudowane są z drewnianych elementów, mają wysokość od 100 do 120 cm i nawet lekkie potrącenie drąga przez konia powoduje zrzutkę, a w konsekwencji punkty karne. Konkurs na parkurze jest sprawdzianem kondycji konia po próbie wytrzymałości.
Przed każdą z prób przeprowadzana jest kontrola weterynaryjna, jakiekolwiek objawy niedyspozycji konia powodują natychmiastową eliminację z zawodów.

Mistrzowie dresażu


Mistrzynią w ujeżdżeniu jest Holenderka Anky van Grunsven, która zdobyła złoto na igrzyskach olimpijskich w 20002004 i 2008 roku.
Polsce najbardziej liczącymi się zawodnikami są obecnie:
  • Katarzyna Milczarek (wielokrotna mistrzyni Polski, w roku 2009 wygrała konkurs Grand Prix FREE STYLE w Pucharze Świata [EQUISPORT WORLD CUP 2009])
  • Michał Rapcewicz (aktualny mistrz Polski, olimpijczyk 2008),
  • Justyna Dysarz (złota medalistka Halowego Pucharu Polski - również 2008),
  • Żaneta Skowrońska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski)
  • Maja Wieczorek (czołowa zawodniczka młodej kadry)
  • Teresa Tomaszewska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski)
  • Małgorzata Morsztyn (1995-1998 zdobyła medale Mistrzostw Polski; w roku 1999 zajęła I miejsce Halowych Mistrzostw Polski /Odysej/, II miejsce Mistrzostw Polski /Donostio/; w roku 2000 zdobyła I miejsce Mistrzostw Polski /Donostio/; w roku 2001 wzięła udział w finale Pucharu Świata w ujeżdżeniu gdzie zajęła 11-ste miejsce /Donostio/)

Pia ff

Areny zawodów


Konkursy w ujeżdżeniu rozgrywane są na piaszczystym czworoboku o wymiarach 20 x 40 m (w konkursach dla kucy) lub 20 x 60 m (kuce dla klasy N oraz duże konie ). Czworobok jest oznaczony tablicami z literami i ogrodzony szrankami. Konkursy w niższych klasach oceniane są przez jednego (do 3) sędziego, który stoi za znakiem C dokładnie w linii środkowej czworoboku. W klasach wyższych oceny wystawia trzech lub pięciu sędziów. Każdy z nich znajduje się przy jednym z końców linii centralnej. Sędzia ocenia zawodnika w 10. punktowej skali. Ocena końcowa zawodnika podawana jest w procentach.
Konkursy w najniższych klasach wymagają opanowania podstawowych ruchów, takich jak 20. lub 15. metrowe koło. Inne elementy wykonywane w konkursie ujeżdżenia to stęp zebrany i wyciągnięty, kłus zebrany i wyciągnięty, galop zebrany i wyciągnięty, ciąg w lewo, ciąg w prawo, lotna zmiana nogi co cztery/trzy/dwie foule, co foule, pasażpiaff.
Od początku lat osiemdziesiątych XX w. wprowadzono programy dowolne z muzyką (tzw. Kür). Jeździec wykonuje własny program ułożony z określonego zestawu ruchów i figur (w zależności od klasy trudności programu) z odpowiednio dobranym podkładem muzycznym.
Zawodnik wjeżdża na czworobok w punkcie A i dojeżdża linią centralną do punktu X. Następuje ukłon - kobieta trzyma wodze lewą ręką, a prawą opuszcza na bok. Mężczyzna zdejmuje kapelusz, po czym kłania się jak kobieta. Występ zawsze kończy się przejazdem przez środek i ukłonem jak na powitanie. Zawodnik opuszcza czworobok stępem w punkcie A.

Strój zawodnika i rząd konia określają przepisy jeździeckie. W zawodach wyższej rangi strój zawodnika składa się obowiązkowo z: czarnego lub granatowego fraka, cylindra, białych lub kremowych bryczesówplastronu lub krawatarękawiczek, długich czarnych butów i ostróg. Używanie bata (tylko ujeżdżeniowego) jest dozwolone jedynie na zawodach poniżej MP. Jeźdźcy uprawnieni do noszenia munduru mogą w nim występować na zawodach. W niższych klasach wymagane jest kiełznanie wędzidłowe, w wyższych - munsztukowe. Obowiązuje siodłoujeżdżeniowe, czyli o wydłużonych tybinkach, do jazdy na długich strzemionach.
Ujeżdżenie (dresaż, fr. dressage - tresura) dyscyplina jeździecka polegająca na wykonywaniu określonych figur na czworoboku. Wykonywane figury są wynikiem rozwinięcia naturalnych zdolności ruchowych konia. Znajomość podstaw tej dyscypliny jest konieczna do uprawiania innych rodzajów sportu jeździeckiego takich jak skoki przez przeszkody, jest też jedną z trzech części, jakie obejmuje WKKW.


oo - koń czystej krwi arabskiej
xx - koń pełnej krwi angielskiej
xxoo - koń czystej krwi angloarabskiej
o - koń półkrwi arabskiej
x - koń półkrwi angielskiej
xo - koń półkrwi angloarabskiej
wlkp - koń wielkopolski
m - koń małopolski
sp - koń szlachetny półkrwi
z - koń zimnokrwisty
hc - koń huculski
kn - konik polski
fd - koń fiordzki
kf - kuc feliński
hafl - haflinger
DRP - deutche reit pony - niemiecki kuc wierzchowy
welch , kuc wal - kuc walijski
kuc szetl - kuc szetlandzki
trak - koń trakeński
holszt - koń holsztyński
han - koń hanowerski
westf - koń westfalski
old - koń oldenburski
fryz - koń fryzyjski
lp - koń lipcański
andal - koń andaluzyjski

Najstarszy koń, który wygrał gonitwę

Najstarszym koniem. który wygrał gonitwę, był osiemnastoletni Revenge. Odniósł zwycięstwo w Shrewsbury w Anglii, w 1970 r.

Najwyższy koński skok

Rekord świata w potędze skoku wynosi 2,47 m. Przeszkodę taką pokonał kapitan Alberto Larraguibel Morales na koniu Huaso 5 lutego 1949 r. w Santiago w Chile.

Najdłuższy koński skok

Najdłuższy skok nad przeszkodą wodną wykonał Something pod Andre Ferreirą w Johannesburgu 25 kwietnia 1975 r. Jego długośc to około 8,25 m (27 stóp i 6 cali).

Największa ilość wygranych gonitw

Kłusak Goldsmith Maid ustanowił rekord wygranych 350 gonitw w okresie od 1864 do 1877 r.

Najwięcej złotych medali olimpijskich w Wszestronnym Konkursie Konia Wierzchowego

Holender Karol Pahud de Mortanges jest rekordzistą – posiada cztery złote medale olimpijskie w Wszestronnym Konkursie Konia Wierzchowego. W 1924 r. zespołowo, 1928 r. zespołowo i indywidualnie i w 1932 r. indywidualnie.

Najwięcej zdobytych złotych medali pod rząd

Nowozelandczyk Mark Todd 2 razy zdobył indywidualny złoty medal olimpijski w Wszestronnym Konkursie Konia Wierzchowego: w 1984 i 1988 roku.

Największa ilość zwycięstw w Wszestronnym Konkursie Konia Wierzchowego

Wielka Brytania trzy razy zwyciężyła w mistrzostwach świata w Wszestronnym Konkursie Konia Wierzchowego: w 1970, 1982, 1986 r.

Największa ilość zrobionych salt na grzbiecie konia

James Robinson wykonał 23 salta na grzbiecie konia w cyrku Spaldinga i Rogersa. Miało to miejsce w Pittsburghu w Pensylwanii w 1856 r.

Najwyższa nagroda za wygraną gonitwę

Najwyższa nagroda za wygraną gonitwę wynosi 2,4 miliona dolarów (2400000 $). Można ją otrzymać, zwyciężając w Dubai World Cup.

Najstarszy koń wyścigowy

Najstarszym koniem wyścigowym pełniej krwi był Tango Duke urodzony w 1935 r., padł 25.01.1978 r. w wieku 42 lat.

Punktacja


Najczęściej podstawą w ocenianiu zawodników jest najkrótszy czas przebiegu i najmniejsza ilość błędów, którymi są (do konkursu o wysokosci 125cm włącznie):
  • strącenie przeszkody (4 punkty karne)
  • pierwsza odmowa skoku (4 punkty karne)
  • druga odmowa skoku (8 punktów karnych)
  • trzecia odmowa skoku (eliminacja)
  • upadek jeźdźca lub konia i jeźdźca (eliminacja)
  • pomylenie trasy przebiegu (eliminacja)
  • przekroczenie normy czasu (za każde rozpoczęte 4 sekundy- 1pkt karny, w rozgrywkach za każdą rozpoczętą sekundę 1pkt karny)
W konkursach od 130cm włącznie (klasa C) obowiązuje tylko jedna odmowa skoku, druga powoduje eliminacje z konkursu [1]

Najwyższy koń

Najwyższym udokumentowanym koniem był wałach rasy shire, o imieniu Samson. Urodził się w 1846 r. W 1850 r. mierzył 215 cm i ważył 1524 kg.

klasy konkursów skokowych


W Polsce od 1 stycznia 2009 roku obowiązują następujące klasy konkursów określone między innymi maksymalną wysokością przeszkód:
  • LL – do 90 cm
  • L – 100 cm
  • L1 – 105 cm
  • P – 110 cm
  • P1 – 115 cm
  • N – 120 cm
  • N1 – 125 cm
  • C – 130 cm
  • C1 – 135 cm
  • CC – 140 cm
  • CC1 – 145 cm
  • CS – 150 cm
  • CS1 – 155 cm
W niektórych konkursach (Potęga skoku, 6 Barier) Przeszkody mogą sięgać nawet ponad 2 metry.
Co najmniej 50% przeszkód musi mieć wymiar odpowiadający klasie konkursu. Pozostałe przeszkody mogą być o 5 cm wyższe lub niższe.

Najmniejszy koń

Najmniejszym zarejestrowanym koniem był ogier Little Pumpkin rasy falabella, urodzony 15.04.1973 r. Miał on 35,5 cm wzrostu i ważył 9 kg w 1975 r.

Najszybszy koń

Najszybszym koniem był Big Racket, który osiągnął zdumiewającą szybkość 69,9 km/h w

rekordy ;)

Najdłużej żyjący koń

Najdłużej żyjący zarejestrowany koń to Old Billy urodzony w 1760 r. Padł 27.11.1822 r. osiągając niesamowity wiek 62 lat.

skoki przez przeszkody


Skoki przez przeszkody – jeździecka konkurencja sportowa. Pierwsze oficjalne zawody w skokach odbyły się w 1864 roku w Dublinie. Od 1900 roku (olimpiada w Paryżu) jest to dyscyplina olimpijska[1].
Konkurencja polega na tym, że na parkurze (ogrodzonym placu na świeżym powietrzu lub w hali) ustawia się kilka lub kilkanaście przeszkód, które końwraz ze swym jeźdźcem musi pokonać w określonej kolejności i czasie, z jak najmniejszą liczbą zrzutek, przypadków nieposłuszeństwa, czyli wyłamań (ominięć przeszkody), odmów (zatrzymań przed przeszkodą) i upadków. Za każdy błąd koń i jeździec otrzymują punkty karne. Jeśli kilku jeźdźców pokona parkur w regulaminowym czasie, bez żadnego błędu, zarządza się dogrywkę, podczas której przeszkód jest mniej, jednak są one trudniejsze. Zwycięzca dogrywki wygrywa konkurs.
Istnieje wiele rodzajów przeszkód, a te najczęściej spotykane to stacjonatadoublebarreoksertriplebarremur, oraz rów z wodą. W zależności od klasy i rodzaju konkursu na parkurze ustawionych jest od 8 do 13 przeszkód.

Cwał konia


Cwał – najszybsza odmiana chodu końskiego; występują 4 takty uderzeń kopyt. Nogi konia stawiane są w kolejności: lewa tylna – prawa tylna – lewa przednia – prawa przednia lub odwrotnie, poczynając od nogi prawej tylniej. Następnie występuje faza lotu, kiedy wszystkie nogi konia znajdują się w powietrzu.[1]
Cwał jest odmianą galopu wyciągniętego – oprócz tego, że ślady kopyt tylnych przekraczają ślady kopyt przednich, koń porusza się tak szybko, że rozbija chód na cztery takty (każdy galop jest trzytaktowy, prócz cwału, który ma cztery takty). Noga prowadząca pracuje w cwale tak samo, jak w galopie.[1]
W cwale jeździec unosi się z siodła do półsiadu, odciążając w ten sposób grzbiet konia. Cwał jest chodem wykorzystywanym podczaswyścigów konnych.
Najszybsze konie świata (pełna krew angielska) cwałują z prędkością nawet ponad 60 km/h. Najwyższa zarejestrowana prędkość, jaką osiągnął koń, to 69,6 km/godz. Rekordzistą jest koń wyścigowy Big Rackett.

Plik:Muybridge race horse animated.gif 
Cwał – na podstawie 16 zdjęć Eadwearda Muybridgea z1887 roku

Inochód konia


Inochód (skrocz, ang. pace) – naturalny sposób poruszania się niektórych ssaków kopytnych i psowatych polegający na unoszeniu jednocześnie obukończyn z jednej strony ciała, np. lewej przedniej i lewej tylnej, a następnie prawej przedniej i prawej tylnej. W chodzie tym, podobnie jak w kłusie, słychać dwa takty.
Inochód zaliczany jest do chodu dwutaktowego konia. Niektóre konie poruszają się w ten sposób naturalnie niezależnie od prędkości. W polskichhodowlach konie chodzące inochodem zdarzają się bardzo rzadko.
Ten rodzaj chodu obserwuje się też np. u wielbłądówżyraf i zwierząt drapieżnych, takich jak wilk grzywiasty, oraz niektórych ras psów, np. Fila Brasileiro.
 inochód